تاثیر نحوه انجام رفتار منجر به قتل در عمدی بودن قتل

مطابق بند الف ماده۲۹۰ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، چنانچه فردی با انجام کاری قصد کشتن کسی را داشته و قتل هم در عمل اتفاق بیافتد، نوع وسیله یا نحوه ی رفتار ارتکابی در تحقق قتل، نقشی نداشته و قتل، عمدی محسوب می شود. مبنای فقهی ماده مزبور رای مشهور فقهاست. در مقابل رای مشهور، جمهور فقهای اهل تسنن و برخی از فقیهان امامیه معتقدند اگر وسیله یا رفتار ارتکابی نوعا کشنده نباشد، چنین قتلی عمدی محسوب نشده و شبه عمد می باشد. مقاله حاضر به تشریح دو دیدگاه بالا و ذکر ادله ایشان پرداخته و به روش فقهی- اجتهادی  بر ترجیح نظر غیرمشهور استدلال کرده و پیشنهاد اصلاح بند الف ماده ۲۹۰ را داده است که با عنایت به کاستن از موارد قصاص و اعدام، اقدامی شایسته می باشد. براساس دستاوردهای مقاله اگر قاتل در رفتار خود عامد بوده و قتل هم اتفاق بیفتد، چنین قتلی در صورتی عمدی است که وسیله یا رفتار ارتکابی نوعا کشنده باشد و در غیر این صورت قتل شبه عمدی خواهد بود،

کلیدواژه ها:

قتل عمد ، شبه عمد ، قصد قتل ، رفتار نوعا کشنده ، رفتار نادرا کشنده ، شبهه