آزادی بیان و حدود آن

میل به آزادی با سرشت بشرآمیخته شده و ازمطبوع ترین تمایلات طبیعی انسان است.اصل آزادی بیان در مقررات بین المللی امری پذیرفتنی و یکی از اصول دموکراسی میباشد ودین اسلام آزادی نطق و بیان را ازحقوق افراد میداند،مشروط به اینکه منجربه فساد وهنجارشکنی درجوامع نباشد. چون آدمی زیاده خواه است درهمه ی کشورها حدودی برای آن وجوددارد وبرای جلوگیری از مختل شدن نظم عمومی و ازبین رفتن امنیت ملی خاطی مجازات خواهدشد. پس حق آزادی بیان نامحدود نیست.آزادی بیان تعاریف مختلفی دارد ولی جامع ترین آن آزادی در ابراز عقاید،نظرو فکر درهمه زمینه ها بطوریکه به حقوق دیگران آسیب وارد نکند. درماده۱۸ حقوق بین الملل مدنی، ماده۱۹اعلامیه جهانی به آن اشاره شده است.درقانون اساسی ایران بطورمبهم دراصول۲۴،۸۶و۱۷۵ دربه رسمیت شناختن آزادی بیان اختلافی نیست. مهمترین مسئله دررابطه بااعتراضات مسئله حق اعتراض نسبت به تصمیمات دولت از حقوق بدیهی هرشهروندی است،امادرهر کشوری چارچوب مشخص برای آن است. طبق اصل۲۷قانون اساسی ایران تجمعات مشروط به مخل نبودن بامبانی اسلام ومسلحانه نبودن را آزادبرشمرده است واین اعتراضات برخلاف دیدگاه های سلبی برای تغییرنظام نیست بلکه برای برون رفت از بحران هاست.اعلامیه جهانی حقوق بشردرسال ۱۹۴۸به زبان ساده می گویدافراد آزاداند،اما نمی تواننداز آن سواستفاده کنند یا به حقوق دیگران آسیب وارد سازند ومخل مصلحت عمومی نباشد. یکی از موانع جدی حق آزادی بیان نیروهای خودسر هستندکه درجوی سیاست زده برخلاف قانون نظام اسلامی تکلیف شرعی خود می دانند،صدا وقلم مخالف خودرا خفه کنند،و وظیفه حکومت این است جلوی این رفتارهارا بگیرد. توهین، فحاشی وتعرض به حقوق افراد به بهانه آزادی بیان، جرم است وشاکی میتواند دردادگاه های صالح آنرا اثبات کند.هدف این مقاله ارائه نظرات افراد باعقاید مختلف درمورد آزادی بیان وحد ومرزآزادی بیان درحکومت های مختلف است.