بررسی رابطه ی درمانی و ویژگی های بیمار و درمانگر

یادگیری برقراری رابطه بسیار موثر بین درمانگر و بیمار، به دوره ای به اندازه طول مدت زندگی حرفه ای یکفرد (درمانگر)، نیاز دارد. قدرت برقراری ارتباط با بیماران یکی از ضروریات روان درمانی است. بدلیل آنکه مردم منحصر به فرد بوده و تحت تاثیر تجربه زندگی مخصوص به خود قرار می گیرند، لذا بهترین راه برای ارتباط وجود ندارد، با این وجود درمانگران می توانند مهارت هایی را که سبب افزایش قدرت آنان در برقراری ارتباط با دیگران شده، و باعث پیشرفت تماس و اعتماد بین فرد می گردد، فرا گیرند. این مهارت ها یا عناصر اساس رابطه درمانی درمانگر- بیمار می باشند. به هر حالیکی از مولفه هایی که باعث موفقیت در طول درمان می شود برقراری رابطه ای مناسب و مفید بین درمانگر و بیمار است. در این مقاله سعی شده است به بررسی رابطه ی درمانی و ویژگی های بیمار و درمانگر پرداخته شود. پژوهش حاضر یک مرور توصیفی و با توجه به روش اجرا جزء مطالعات مرور نظام مند است. جستجوی سابقه پژوهشی با استفاده از پایگاه های داده های الکترونیکی شامل پایگاه اطلاعات علمیgoogle scholar pubmed, sciencedirect, Proquest, Ovid با استفاده از کلمات کلیدی (رابطه درمانی، بیمار، درمانگر و ...) بود. نتایج حاکی از آن بود که ویژگی های بیمار و درمانگر تاثیر بسزایی بر رابطه ی درمانی ایفا می کنند.

کلیدواژه ها:

رابطه درمانی ، ویژگی های درمانگر ، ویژگی های بیمار