تاسیس سازمان بین المللی محیط زیست از منظر حقوق بین الملل و فقه

از آن زمان که تاریخ به یاد دارد انسان متکی به طبیعت بوده و بر آن تاثیر گذاشته است.رشد سرسام آور جمعیت، مسابقه در استفاده از سوخت های فسیلی و سوء استفاده از علم و دانش، این کره حاکی را به سوی نابودی کامل و قطعی سوق داده است. برای مدت های مدید حوادث طبیعی نظیر سیل، زلزله، آتشفشان، قحطی و طاعون و اپیدمی های مهلک برهم زننده نظم محیط زیست بوده اند اما طبیعت خود به تدریج به استقرار نظم برهم خورده می پرداخت. در حالیکه با ورود انسان به عرصه حیات، تغییر در محیط زیست و تخریب آن نه تنها ضایعات ویژگی ماندگاری یافتند بلکه بازسازی و جبران خسارت از توان طبیعت خارج شد. این آلودگی تا به آن حد گسترش یافت که بسیاری از گونه های حیات از جمله برخی گیاهان و حیوانات به طور کامل از بین رفته یا در معرض انقراض قرار گرفتند. صدمات وارده به محیط زیست در وهله اول قابل رویت نیست اما به تدریج آثار مخرب خود را بر سلامتی انسانها می گذارد. وضعیت محیط زیست نتیجه تعجیل دولت ها و ملل در استفاده از محیط زیست است. شاید بهترین استدلال برای تاسیس سازمان بین المللی محیط زیست اجراء نظارت و مقابله با متجاوزان به ساحت محیط زیست است و اینکه بسیاری از مقررات زیست محیطی از سوی دولت ها به عنوان موضوعات تشریفاتی و غیره آمره تلقی می شوند.

کلیدواژه ها:

کنفرانس استکهلم ، کنفرانس ریو ، عصر تخریب ، سازمان بین المللی محیط زیست ، انقراض گونه ها