سازوکار ارزشیابی برنامه های آموزش مهندسی، از آرمان تا واقعیت

توانایی حرفه ای را می توان ارتباط پیچیده ای ما بین سه مقوله دانش، مهارت و نگرش، به حساب آورد. به این منظور، یک برنامه آموزش مهندسی باید بتواند دانش آموختگانی تربیت کند که ضمن داشتن دانش کافی از مبانی علوم و مهندسی، دارای مهارت و توانایی در ارتباطات، کارگروهی و خود آموزی بوده و نگرش درستی به محتوی اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مهندسی و آموزش مداوم، داشته باشند. هر برنامه آموزش مهندسی باید علاوه بر اهداف تعریف شده، سیستمی جهت ارزیابی دستاوردها، یعنی میزان دستیابی به این هدفها، داشته باشد؛ تا بتواند میزان آمادگی دانش آموختگان خود را برای مواجهه با واقعی تهای دنیای کار، ارزیابی کند. در کشور ما، با وجود افزایش ب یسابقه تعداد مراکز آموزشی و تنوع برنامه های درسی در طی دو دهه گذشته، توجه مشابهی بهارزشیابی مستقل برنامه های آموزشی و محصولات آنها، یعنی دانش آموختگان، صورت نگرفته است. امروزه، فرایند ارزشیابی معمولا متشکل از دو مرحله ارزیابی درونی و بیرونی است. ارزیابی درونی توسط خود موسسه آموزشی، و با در نظر گرفتن ملاک های از پیش تعیین شده، صورت می گیرد. ارزیابی بیرونی توسط سازمان ارزشیابی انجام شده، و با توجه به گزارش ارزیابی درونی، میزان دستیابی به دستاوردهای آموزش مهندسی و بهبود کیفیت برنامه را م یسنجد. مقاله حاضر سازوکار انجام فرایند ارزشیابی برنام ههای آموزش مهندسی، شامل ارزیابی های درونی و بیرونی را، به گونه ای که توسط بیشتر کشورها اعمال می شود، مورد بحث قرار می دهد. این الگو می تواند به عنوان مبنایی برای ارزشیابی برنامه های آموزش مهندسی در سطح ملی به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی ، ارزیابی درونی ، ارزیابی بیرونی ، ملاک های ارزشیابی ، سازمان ارزشیابی آموزش مهندسی ایران