تربیت اسلامی؛ فرایند پژوهش و پیش فرض های آن

دغدغه‎ی دینی‎سازی علوم انسانی، ایجاب می‎کند در هر یک از آن‎ها شاخصه‎هایی عینی، برای اسلامی‎سازی ارائه شود. علم تربیت نیز از این قاعده مستثنی نیست. در این میان توجه به فرایند کلان پژوهش، مهمترین عامل در اسلامی‎سازی این علم به نظر رسید چرا که به وسیله‎ی آن نه تنها تبیین نسبت علمی‎بودن و دینی‎بودن تربیت اسلامی ممکن می‎شد بلکه پاسخگویی به مسائلی، همچون رابطه‎ی وحی، عقل و تجربه، جایگاه کارآمدی و رابطه‎ی عناصر تربیتی با یکدیگر نیز، ممکن می‎شد. در مقاله‎ی پیش‎رو فرایند پژوهش در تربیت اسلامی و پیشفرض‎های آن بر اساس ملاک‎های فلسفی و وحیانی علم به روش ترکیب نظریات مورد واکاوی قرار گرفت و روشن شد که فرایند آن متشکل از دو مرحله‎ی نظریه‎پردازی و ارزیابی نظریه‎ است. نظریه‎پردازی، در گام اول ناظر به اهداف تربیتی بوده و پس از بررسی مبانی، اصول و سایر عناصر تربیتی به نظریه‎پردازی در رابطه با مسایل تربیتی ختم می‎شود. علمی بودن این نظریات در گرو واقع‎نمایی، تفاهم‎پذیری، تعمیم‎پذیری و انسجام است و دینی بودن آن‎ها در گرو احراز استناد آن‎ها به وحی. از همین رو تکیه به وحی به عنوان تنها منبع دست‎یابی به اهداف تربیتی در اولین گام پژوهش، به عنوان اصلی‎ترین عامل دینی‎سازی این علم به‎شمار رفته و تکیه بر اهداف تربیتی وحیانی در بررسی مبانی و سایر عناصر تربیتی با کمک عقل و تجربه تضمین کننده‎ی این امر نسبت به سایر اجزای تربیت اسلامی به‎شمار می‎رود. با توجه به این نکات معیار‎های استناد، کارآمدی و انسجام درونی و بیرونی را به عنوان معیار‎های ارزیابی نظریات در تربیت اسلامی معرفی کردیم.

کلیدواژه ها:

تربیت اسلامی ، معیار اسلامی‎بودن نظریه‎ها ، ویژگی‎های علمی ، نظریه‎سازی ، معیار‎ ارزیابی نظریه‎ها ، روش دست‎یابی به عناصر تربیتی ، روش پژوهش در تربیت اسلامی