کاربرد ژنتیک سیمای سرزمین در حفاظت و مدیریت حیات وحش

امروزه تکه تکه شدن زیستگاه یک مشکل اساسی در حفاظت از محیط زیست است. حفظ ارتباط زیستگاه ها، نکته ای موردتوجه در بوم شناسی و حفاظت از تنوع گونه ای و ژنتیکی است. این مقاله کاربرد ژنتیک سیمای سرزمین در حفاظت و مدیریت حیات وحش را موردبررسی قرار می دهد. ژنتیک سیمای سرزمین رشته جدیدی است که از ترکیب اکولوژی سیمای سرزمین و ژنتیک جمعیت و        آمار مکانی تشکیل شده است. ژنتیک سیمای سرزمین در زیست شناسی حفاظت بسیار مورداستفاده قرار می گیرد. همچنین ژنتیک سیمای سرزمین را می تواند برای ارزیابی اثربخشی پروژه حفاظتی که در حال حاضر وجود دارد مورداستفاده قرارداد. به عنوان مثال، اثر سازه های به وجود آمده در رودخانه ها بر روی جمعیت های ماهی را می توان برآورد کرد و تفاوت روش های اتصال آن ها را مورد ارزیابی قرارداد. از سوی دیگر ژنتیک سیمای سرزمین را می توان در برنامه ریزی یک پروژه جدید حفاظتی و مدیریتی نیز بکار برد. روش های مطالعاتی مختلفی درزمینه ژنتیک سیمای سرزمین گونه ها وجود دارد که به وسیله آن سیمای سرزمین مناسب برای گونه ها می توان انتخاب کرد. ازجمله می توان از نرم افزارهای مختلف و همچنین روش های آماری، نشان گرهای ملکولی و روش های ژنتیکی سیمای سرزمین مناسب برای گونه ها بکار برد. بنابراین ژنتیک سیمای سرزمین را به عنوان یک روش مناسب برای طراحی و کنترل اقدامات حفاظتی و مدیریتی برای دوزیستان، خزندگان، حشرات، پرندگان قادر به پرواز، گیاهان و ماهی های آب شیرین می توان به کار برد.

کلیدواژه ها:

ژنتیک سیمای سرزمین ، حفاظت ، مدیریت حیات وحش