بررسی پتانسیل هیدروکربن زایی سازند مبارک با استفاده از روش ژئوشیمیایی پیرولیز راک- ایول ۲

ه منظور ارزیابی پتانسیل هیدروکربن زایی سازند مبارک، تعداد ۱۹ نمونه سطح الارضی از برش میغان در شمال شرق شاهرود (البرز شرقی) مورد آنالیزهای ژئوشیمیایی پیرولیز راک– ایول۲ قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که سازند مبارک در برش مذکور با داشتن مقادیر نسبتا بالای کل کربن آلی و تحمل درجه حرارت کافی، دارای پتانسیل هیدروکربن زایی بوده که از مرحله دیاژنز عبورکرده است. رسم مقادیر Tmax در مقابل شاخص هیدروژن (دیاگرام ون کرولن)، برای نمونه های مورد مطالعه نشان داد که، سازند مبارک در منطقه میغان دارای کروژنی از نوع III و به مقدار کمتر مخلوطی از کروژن نوع II/III می باشد. مواد آلی موجود در سازند مبارک در برش مذکور با داشتن Tmax بین ۴۵۵ تا C° ۴۹۸، از پنجره نفت زایی عبور کرده و به مرحله تولید گاز مرطوب رسیده است. توزیع داده ها بر روی منحنی تغییرات رخساره آلی براساس مقادیر OI در مقابل HI عمدتا در محدوده گروه D و CD قرار دارد که معرف محیط اکسیدان می باشد. با توجه به نسبت S۲/S۳ مواد آلی افق های بالایی این سازند در مقایسه با لایه های زیرین کیفیتی بالاتر دارد. با افزایش اندک در محتویات کل کربن نمونه ها، به نظر می رسد ورود مواد آلی با منشاء خشکی و با نرخ رسوب گذاری نسبتا ثابت به حوضه رسوبی رخ داده باشد.

کلیدواژه ها:

پیرولیز راک- ایول۲ ، پتانسیل هیدروکربن زایی ، سازند مبارک ، میغان ، پنجره نفت زایی