مضامین عرفانی در دیوان فانی خویی

فانی خویی (متوفی ۱۲۲۵ ق.) عارفی شاعر و حکیمی جامع است که در آثار قلمی خود به­ویژه در دیوان اشعار، نشان­می دهد که مضامین عرفانی دلمشغولی همیشگی او بوده است و به همین دلیل به نکات دقیقی در عرفان نظری و عملی اهمیت می دهد و بیش از هر مفهومی از نظریه وحدت وجود با بیان های مختلف دفاع­می کند. سپس در پیروی از سبک خراسانی و عرافی و به تبعیت از سنایی و عطار و مولوی در زمینه عشق الهی هنرنمایی­می کند. سیر و سلوک صوفیانه را با مبارزه با نفس و اندیشه کثرت­گرایانه دنبال­می کند و با دیدگاهی، عرفانی به امام علی (ع) می نگرد و در مقامات عرفانی به فقر و همچنین فنا و بقا بیشتر اهمیت­می دهد. وابستگی خود را به عرفان شیعی به­صراحت بیان­می دارد و فلسلفه زندگی انسان را در عشق به محبوب ازلی ترسیم­می نماید. به همین دلیل این شاعر حکیم را می توان از عارفان بزرگ شیعه در ادبیات فارسی به­شمارآورد.

کلیدواژه ها:

عرفان و تصوف شیعی ، وحدت وجود ، مبارزه با نفس ، سیر و سلوک ، عشق الهی ، کثرت گرایی