مقایسه اثر تمرین تناوبی با شدت زیاد و متوسط بر سطوح سرمی آیریزین و عامل نروتروفیک مشتق از مغز در دانشجویان پسر مبتلا به چاقی

زمینه و هدف: چاقی پدیده ای چند عاملی است که می تواند با ایجاد اختلالات متابولیکی، سلامتی افراد را به خطر بیاندازد. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تمرین تناوبی با شدت زیاد و متوسط بر سطوح سرمی آیریزین و عامل نروتروفیک مشتق از مغز در دانشجویان پسر مبتلا به چاقی بود. روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی ۳۰ نفر از دانشجویان پسر چاق با دامنه سنی ۲۸ تا ۳۸ سال و BMI بالاتر از ۳۰، بطور تصادفی در ۳ گروه ۱۰ نفری شامل تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی با شدت متوسط و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت ۸ هفته و هر هفته ۳ جلسه اجرا شد. شاخص ­های آیریزین و BDNF در حالت ۱۲ ساعت ناشتا، ۲۴ ساعت قبل و بعد از اجرای تحقیق اندازه­گیری شدند. یافته ها: سطوح آیریزین در گروه تمرین تناوبی شدید (۰/۰۰۰۱>P، ۰/۳۴Es=) و گروه تمرین تناوبی شدت متوسط (۰/۰۰۰۱>P، ۰/۳۷Es=) با افزایش معنی دار همراه بود. در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی دار مشاهده نشد. همچنین سطوح BDNF در گروه تمرین تناوبی شدید (۰/۰۰۰۱>P، ۰/۵۳Es=) و گروه تمرین تناوبی شدت متوسط (۰/۰۰۰۱>P، ۰/۳۶Es=) افزایش معنی ­داری داشت. در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی­دار مشاهده نشد. نتیجه گیری: احتمالا تمرین تناوبی با هر دو شدت زیاد و متوسط می­تواند با اثرگذاری مطلوب بر شاخص ­های آیریزین و BDNF موجب بهبود وضعیت سلامتی افراد مبتلا به چاقی شود.

کلیدواژه ها:

Interval training ، High-intensity interval training (HIIT) training ، Irisin ، Brain Derived Neurotrophic Factor (BDNF) ، Obesity ، تمرین اینتروال ، تمرین HIIT ، آیریزین ، BDNF ، چاقی