بررسی ارتباط بهره وری نیروی انسانی با باور های خود کارآمدی با نقش میانجی فقر عاطفی در میان کارمندان ادارات آموزش و پرورش زنجان

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط باور های خود کارآمدی با بهره وری نیروی انسانی با نقش میانجی فقر عاطفی در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی کارمندان ادارات آموزش و پرورش زنجان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه بهره وری نیروی انسانی تیلور و برنت ، و پرسشنامه ی فقر عاطفی دکتر گل محمدنژاد ( ۱۳۸۸) ، پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲)استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشانداد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از باور های خود کارآمدی به سوی بهره وری نیروی انسانی معنی دار بود،در کل فقر عاطفی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین باور های خود کارآمدی و بهره وری نیروی انسانی باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر باور های خود کارآمدی به بهره وری نیروی انسانی می توان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و بهره وری نیروی انسانی تاثیر مستقیم و معنی داری دارد.

کلیدواژه ها:

باور های خود کارآمدی ، فقر عاطفی ، بهره وری نیروی انسانی