مقایسه اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل کننده اضطراب بر کاهش نشانه ها و مکانیسم های دفاعی دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل کننده اضطراب بر کاهش نشانه ها و مکانیسم های دفاعی ناسازگارانه دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر آزمایشی با پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری دو ماهه بود. ۳۰ نفر از دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی از دانشجویان دانشگاه های سطح شهر اردبیل به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و در سه گروه درمان همدلانه (۱۰نفر)، درمان تعدیل کننده اضطراب (۱۰نفر) و گروه کنترل (۱۰ نفر) جای گذاری شدند. پرسشنامه های تشخیصی اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی و پرسشنامه مکانیسم های دفاعی در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط شرکت کنندگان پاسخ داده شدند. دو درمان طی ۱۲ جلسه دو ماهه اجرا شد و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد. نتایج: یافته ها نشان داد که درمان همدلانه و تعدیل کننده اضطراب بر نشانه ها و مکانیسم های دفاعی ناسازگارانه تاثیرات  معناداری داشته اند و تداوم این تغییرات در پیگیری دو ماهه نیز تائید شده است. همچنین نتایج نشان داد که درمان پویشی همدلانه در کاهش نشانه های اختلال و درمان پویشی تعدیل کننده اضطراب در کاهش مکانیسم های دفاعی رشدنایافته و روان رنجور موثرتر بوده اند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از یافته های پژوهش، درمان های پویشی همدلانه و تعدیل کننده اضطراب درمان های موثر و کارامدی جهت کاهش نشانه ها و مکانیسم های دفاعی ناسازگار در اضطراب جدایی بزرگسالی بودند.

کلیدواژه ها:

اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی ، درمان همدلانه ، درمان تعدیل کننده اضطراب ، نشانه ها ، مکانیسم های دفاعی