کاربرد مواد فعال سطحی در فرمولاسیون خمیر دندان

خمیردندان همانطور که از نام آن پیداست یک خمیر یا ژل دهانه شویه است که به منظور زدودن پلاک های دندانی و ذرات به جامانده از مواد غذایی به کار می رود. این خمیر شامل ترکیبات متنوعی است که هر کدام از آنها به تنهایی در انجام بهداشت دهان و دندان نقش خاصی دارند. از جمله ی مواد مؤثره ی خمیردندان می توان به ترکیبات حاوی فلوراید (مانند سدیم منوفولروفسفات) به منظور پیشگیری از پوسیدگی دندان، عوامل ساینده ها (مانند سیلیکا و کربنات کلسیم) به منظور سایش کنترل شده ی سطح دندان ها و جلوگیری از تشکیل پلاک های میکروبی و ع وامل کف کننده (مواد فعال سطحی) اشاره کرد. عوامل فعال سطحی با ایجاد کف، یک پوشش حاوی آب و مواد مؤثره ی خمیردندان (از قبیل ساینده، فلوراید و غیره) در اطراف دندان تشکیل می دهند. این پوشش سبب رسانش بهتر مواد مؤثره ی خمیردندان به تمامی سطوح دندان می شود. از جمله ی پرکاربردترین مواد فعال سطحی در خمیر دندان می توان به سدیم لوریل سولفات، سدیم N لوریل گلوتامات و سدیم N لوریل سارکوزینات اشاره نمود. در این مقاله به بررسی پرکاربردترین و جدیدترین عوامل فعال سطحی سنتزی و طبیعی موجود در فرآورده های بهداشت دهان و دندان خواهیم پرداخت. به این منظور خواص فیزیکی و شیمیایی این ترکیبات را در مقایسه با یکدیگر و همچنین مضرات ترکیبات فعال سطحی سنتزی در خمیر دندان و جایگزین های طبیعی را مورد بررسی قرار می دهیم.