اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر اجتناب تجربه ای و نستوهی دانش آموزان با اشتیاقتحصیلی پایین

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر اجتناب تجرب های و نستوهی دانش آموزان با اشتیاق تحصیلیپایین انجام شده است. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهششامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان اندیمشک بود که از میان آنان ۴۰ دانش آموز به عنوان اعضای نمونهانتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۲۰ نفر) گمارش شده بودند. برنامه درمان مبتنی بر شفقت در هشت جلسه ۹۰دقیقه ای به دانش آموزان ارائه گردید و جمع آوری داده های پژوهش به روش میدانی و با استفاده از پرسشنامه های اجتنابتجرب های بوند و همکاران، نستوهی کوباسا بوده است. دادهها با با استفاده از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ موردتجزیه و تحلیل قرا ر گرفتند. یافته ها نشان داد بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر اجتناب تجرب های و افزایش نستوهی تفاوت معنی داری وجود داشت P<۰/۰۰۱. به عبارت دیگر درمان مبتنی بر شفقت باعث کاهش اجتناب تجرب های و افزایش نستوهیتحصیلی شد. منطبق با یافته های پژوهش حاضر میتوان درمان مبتنی بر شفقت را به عنوان یک روش کارا جهت کاهش اجتنابتجرب های و افزایش نستوهی تحصیلی دانش آموزان با اشتیاق پایین پیشنهاد داد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، اجتناب تجربه ای ، نستوهی ، اشتیاق تحصیلی.