نقش والدین دارای اختلال دوقطبی در آسیب های روحی و عملکردی فرزندان

مشکلات روحی و روانی هر روز در حال افزایش است و اگر این اختلال ها در سنین کودکی به درست شناخته نشود و یا نادیدهگرفته شود، آسیب های ناشی از آن در نوجوانی و بزرگسالی با شدت بیشتری به سلامت روان شخص ضربه خواهد زد. این پژوهشکه با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است به بررسی پیامدهای اختلال دوقطبی در رابطه بین والدین و فرزندانمی پردازد و در صدد آن است که آسیب های روحی و عملکردی مشاهده شده در فرزندانی که والدین آنان دارای اختلال دوقطبیهستند، را مورد مطالعه قرار دهد و راهکارهایی را در جهت جلوگیری از این آسیب ها ارائه نماید. اختلال دوقطبی با اختلال درتنظیم خلق، اختلال در تمرکز، اختلال در رفتار و عاطفی، بی نظمی هیجانی و عدم توانایی برای تنظیم هیجان همراه است؛ ازاین رو فرد مبتلا انواع نابهنجاری از افسردگی تا شیدایی، نشئه و شادی را تجربه میکند. مبتلا شدن یکی از والدین به اختلالخلقی، کل خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث عدم کنترل رفتار در تعامل با همسر و فرزندان، از دست رفتن توانایی ها ودر نهایت، عدم سازگاری خانواده می شود. والدین مبتلا به اختلال دوقطبی واکنش های هیجانی افراطی دارند به طوری که یکمشکل کوچک می تواند آنها را عمیقا غمگین نماید و یک شادی کوچک نیز باعث شادی و خوشحالی شدید آنان می شود. براساس نتایج حاصله از این پژوهش، پذیرش اختلال دوقطبی اولین مرحله از درمان این بیماری است و روش هایی همچون درمانشناختی رفتاری، مداخله درمانی، روان درمانی خانواده و تکنیک ذهنآگاهی در بهبود این اختلال موثر می باشد

کلیدواژه ها:

اختلال دوقطبی ، آسیب های روحی ، آسیب های عملکردی ، والدین ، فرزندان.