نقش ارزیابی عملکرد در بهبود شغلی با تاکید بر توانمندسازی معلمان (موردمطالعه : معلمان شهر تهران)

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش ارزیابی عملکرد در بهبود شغلی با تاکید بر توانمندسازی معلمان شهر تهران با روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی انجام گردید. جامعه آماری متشکل است از کلیه معلمان مدارس ابتدایی شهر تهران با تعداد ۴۵۰۰۰ نفر که با استفاده از فرمول کوکران، حجم نمونه ۳۸۱ نفر محاسبه گردید. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه توانمندسازی اسپریتزر(۲۰۰۳)، پرسشنامه ارزیابی عملکرد زارعی رباط (۱۳۹۶) و پرسشنامه بهبود عملکرد سونگ (۲۰۰۸) استفاده گردید. روایی محتوایی پرسشنامه ها مورد تایید قرار گرفت و پایایی پرسشنامه ها براساس ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب ۷۷۱ .۰، ۸۲۳,۰ و ۷۳۹,۰ برآورد گردید. دادههای حاصل از آنها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون ضریب همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری از طریق نرم افزارهای SPSS۲۳ و LISREL۸ صورت گرفت . یافته های به دست آمده از مدل معادلات ساختاری نشان دادند که ارزیابی عملکرد بر بهبود عملکرد و ارزیابی عملکرد بر توانمندسازی اثر مستقیم دارد؛ لیکن تاثیر غیرمستقیم ارزیابی عملکرد بر بهبود عملکرد از طریق توانمندسازی کمتر از تاثیر مستقیم آن می باشد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی عملکرد ، بهبود عملکرد ، توانمندسازی ، معلمان مقطع ابتدایی