تاثیر آموزش گروه درمانی مثبت نگر بر تاب آوری و آمادگی برانگیختگی در نوجوانان دختر

هدف این پژوهش تعیین تاثیر آموزش گروه درمانی مثبت نگر بر تاب آوری، و آمادگی برانگیختگی در نوجوانان دختر بود. پژوهش حاضر به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل نوجوانان دختر مراجعه کننده در سه ماهه اول سال ۱۴۰۱ به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی احیاء رشت به تعداد ۸۵ نفر بودند که نمونه ای به تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایدهی شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و آمادگی برانگیختگی بارت و همکاران ( ۱۹۹۷) استفاده شد. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت مداخله گروه درمانی مثبت نگر سلیگمن و رشید (۲۰۰۶) قرار گرفتند. دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد آموزش گروه درمانی مثبت نگر موجب افزایش تاب آوری، در نوجوانان دختر شد (۰۵/۰.(P< همچنین آموزش گروه درمانی مثبت نگر موجب برانگیختگی بهینه در نوجوانان دختر شد (۰۵/۰.(P< بر اساس یافته های این پژوهش نتیجه گیری می شود که برای افزایش تاب آوری، و ایجاد برانگیختگی بهینه در نوجوانان می توان از آموزش گروه درمانی مثبت نگر استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی مثبت نگر ، تاب آوری ، ، آمادگی برانگیختگی ، نوجوانان دختر