بررسی رابطه خوشبینی آموخته شده با صبر و رضایتمندی زنان همسر مدافع حرم و نظامی شهر تهران در سال ۱۴۰۱

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه خوش بینی آموخته شده با صبر و رضایتمندی زنان همسر مدافع حرم و نظامی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ صورت گرفته است . پژوهش از نوع توصیفی پیمایشی بوده و با هدف کاربردی صورت پذیرفته است . جامعه آماری پژوهش ، کلیه زنان ۲۲ تا ۴۲ ساله همسر مدافع حرم و نظامی مراجعه کننده به مرکز مشاوره شهرک شهید نوری و به تعداد ۱۰۴ نفر می باشد که به دلیل عدم حضور همسر و مسوولیت مضاعف آنها در خانواده و پیشبرد زندگی ، به این مرکز مشاوره مراجعه کرده اند. حجم نمونه آماری با استناد به جدول مورگان برابر با ۸۴ نفر برآورد شد و نمونه گیری به صورت نمونه گیری غیر احتمالی در دسترس صورت گرفت . ابزار گردآوی دادهها پرسشنامه بود که برای سنجش خوش بینی آموخته شده از پرسشنامه آزمون جهت گیری زندگی (خوش بینی تجدید نظر شده) شییر و همکاران (۱۹۹۴)، برای سنجش صبر از پرسشنامه استاندارد خرمائی (۱۳۸۸) و برای سنجش رضایت زناشویی از شاخص رضایت زناشویی هودسن (۱۹۹۲) استفاده شده است . ابزار پژوهش از نظر روایی محتوایی مورد بررسی قرار گرفت و تایید شد و با استفاده از آزمون ضریب آلفای کرونباخ پایایی ابزار نیز سنجیده شد و مقدار آلفا برای تمامی متغیرهای پژوهش بیشتر از ۷/۰ به دست آمد، بنابراین با اطمینان پایایی ابزار پژوهش تایید گردید. برای تحلیل دادهها از نرم افزار آماری SPSS و از آزمون های آلفای کرونباخ جهت پایایی شاخص ها، آزمون کلموگروف - اسمیرنوف جهت تعیین نرمالیته و آزمون همبستگی پیرسون برای سنجش رابطه بین متغیرها استفاده شد. نتایج کسب شده از این پژوهش نشان داد که بین خوش بینی آموخته شده با میزان صبر و رضایتمندی زنان همسر مدافع حرم و نظامی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و افزایش خوش بینی منجر به افزایش صبر و رضایتمندی زنان می شود.

کلیدواژه ها:

خوش بینی آموخته شده ، صبر ، رضایتمندی زناشویی .