بررسی سیستماتیک افزایش تاب آوری نخبگان دانشگاهی بر اساس حمایت های اجتماعی

انعطاف پذیری و افزایش تاب آوری نقش بسیار مهمی در توسعه فردی افراد ایفا می نماید. در این پروژه به دنبال برسی نقش حمایت های اجتماعی ادراک شده و همچنین جایگاه خود کارآمدی بر میزان تاب آوری نخبگان دانشگاهی هستیم . نمونه مطالعه شامل ۴۷۳ دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری استان تهران بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی ادراک شده و خودکارآمدی هر دو پیش بینی کننده معنادار تاب آوری، بودند، زیرا امتیازات بالاتر در حمایت اجتماعی ادراک شده و در مقیاسهای خودکارآمدی تاب آوری، بالاتر را پیش بینی می کردند. اثر متقابل بین این متغیرها نیز مثبت و معنادار بود. تجزیه و تحلیل بیشتر با استفاده از مدل پروبیت مرتب نشان داد که وقتی افراد در سطوح حمایت اجتماعی ادراک شده و همچنین خودکارآمدی نمره بالاتری کسب کرد، احتمال قرار گرفتن دانشجویان در رده تاب آوری پایین را کاهش داد و احتمال قرار گرفتن در گروه تاب آوری متوسط و دسته بندی های بسیار انعطاف پذیر را افزایش داد. تاثیر متقابل در تمام دسته های تاب آوری، معنادار باقی ماند

کلیدواژه ها:

حمایت اجتماعی ادراک شده ، افزایش تاب آوری ، خودکارآمدی ، نخبگان دانشگاهی