مقاصد گردشگری ورزشی در مسیر پایداری: ارزیابی موانع و چالش ها مطالعه موردی: استان اصفهان

علیرغم انجام پژوهش های متعدد و وجود گزارش های سالانه سازمان های بین المللی در مورد وضعیت پایداری مقاصد گردشگری، تاکنون این پایداری در صنعت گردشگری ورزشی کشور نهادینه نشده است. در واقع، گردشگری ورزشی ایران نه ازلحاظ درآمد و منافع اقتصادی و نه ازلحاظ حفاظت منابع و دارایی ها به هیچ وجه «پایدار» نیست. ازاین رو مطالعه حاضر در صدد شناسایی و ارزیابی موانع پایداری در صنعت گردشگری ورزشی است که در استان اصفهان انجام شده است. با استفاده از یک روش پیمایشی مبتنی بر مصاحبه و پرسشنامه، از دو گروه خبره نظرخواهی شد. گروه نخست شامل ۱۴ نفر از خبرگان دانشگاهی و گروه دوم نیز، شامل ۱۸۰ نفر از کارشناسان و مدیران ارشد سازمان های ورزشی و گردشگری در استان اصفهان بودند. نمونه گیری از هر دو گروه به روش هدفمند انجام شد. تحلیل داده ها با استفاده از تکنیک های کدگذاری باز، تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل رگرسیون چند متغیره صورت گرفت. بر اساس نتایج، موانع پایداری در مقاصد گردشگری ورزشی استان اصفهان در شش محور کلیدی با ۳۶ متغیر شناسایی و دسته بندی شدند. محورهای اصلی عبارت اند از: ۱- ضعف در سیاست گذاری و چشم انداز؛ ۲- ناکارآمدی در مدیریت مقاصد گردشگری ورزشی؛ ۳- عدم پذیرش اجتماعی؛ ۴- محدودیت های محیط زیستی؛ ۵- ضعف سرمایه گذاری و اشتغال؛ ۶- عدم امنیت. اثرگذارترین عامل نیز ضعف در سیاست گذاری و چشم انداز بود. بر این اساس جهت نیل به پایداری، بایستی رویکردهای سیاست گذاری مدیریت مقاصد گردشگری کشور موردبازنگری قرار گیرد. درنهایت این نتیجه به دست آمد که در غیاب رویکردهای سیاست گذارانه و تنظیمی در سطح ملی، می توان با تعریف یک چشم انداز مشخص در سطح استان در قالب برنامه های توسعه استانی، تا حدودی به ساماندهی بازار گردشگری ورزشی پرداخت. این امر با به کارگیری برخی الزامات امکان پذیر است.

کلیدواژه ها:

پایداری ، گردشگری ورزشی ، موانع و چالش ها ، استان اصفهان