قضازدایی از جرایم کودکان و نوجوانان از رهگذر نشست های گروهی خانوادگی با تاکید بر لایحه پلیس ویژه اطفال و نوجوانان

عمده نفوذ تفکر سیاست جنایی افتراقی برای کودکان و نوجوانان در ایران منجر به مواردی از قبیل تشکیل دادسرا و دادگاه ویژه اطفال و نوجوانان، تشکیل پرونده شخصیت، تعیین وکیل تسخیری، قابل تجدید نظر بودن آراء و تصمیمات دادگاه اطفال و نوجوانان و الزامی بودن حضور مشاور و مواردی از این قبیل است. نگارنده گان اما موارد پیش گفته را ناکافی دانسته و بر این باورند که دستگاه عدالت کیفری با تکیه محض بر سیاستگذاری جنایی افتراقی کودکان و نوجوانان، بدون توسل به روش های غیرقضایی و حمایتی، خود را از برخی کارکردهای مفید این روش ها محروم می نماید. ماده ۳۱ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ تشکیل پلیس ویژه اطفال و نوجوانا را به منظور حسن اجرای وظایف ضابطان در مورد اطفال و نوجوانان پیش بینی نموده است و وظایف و حدود اختیارات آن را منوط به لایحه نموده است. ماده ۲۹ لایحه پلیش ویژه اطفال و نوجوانان، روش های غیرقضایی رسیدگی به موارد نقض قوانین جزایی از سوی اطفال و نوجوانان را نسشت خانوادگی و میانجی گری معرفی نموده و در سایر مواد لایحه علاوه بر تعاریف و کلیات به تشکیلات، تدابیر و اقدامات پیشگیرانه و حمایتی، کشف جرم و تحقیق در خصوص بزهکاری اطفال و نوجوانان پرداخته است. در این مقاله که با روش توصیفی تحلیلی گردآوری شده ، برآنیم تا نسشت گروهی خانوادگی را به عنوان یکی از روش های مورد اشاره در لایحه پلیس ویژ] اطفال و نوجوانان مورد بررسی قرار داده و علاوه بر شناخت این روش، بایسته ها، چالش ها و بسترهای استفاده از آن را مورد بحث قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

قضازدایی ، نشست گروهی خانوادگی ، لایحه ویژه اطفال و نوجوانان ، جرایم کودکان و نوجوانان