بررسی معانی واژه ی «بازی» در شاهنامه فردوسی

پرداختن به معانی لغات و کلمات از مهم ترین بخش های درک و دریافت متن است. این زمینه در نزد قدما و دانشمندان جدید از اهمیت زیادی برخوردار بوده؛ به طوری که دانشی با عنوان «فقه اللغه» یا فیلولوژی در این زمینه ایجاد شده است. متون کهن گنجینه ی ارزشمندی از واژگان و معانی آنهاست. در این میان، شاهنامه با توجه به قدمت آن، بهره گیری از منابعی قدیم تر و حجم زیاد آن منبعی بسیار نفیس برای موضوع لغت شناسی محسوب می شود. در این مقاله به بررسی معانی مختلف واژه ی مشهور و متداول «بازی» در شاهنامه فردوسی پرداخته می شود. در این راستا، ابتدا شواهد شعری و ابیات استخراج و سپس دسته بندی شد. نتایج بررسی نشان داد که فردوسی واژه «بازی» را به چهار معنای: نیرنگ و فریب؛ سهل انگاشتن و به شوخی گرفتن؛ پوچی و بازیچگی؛ و بازی و سرگرمی آورده است. معنای اخیر خود شامل دو نوع بازی و سرگرمی کودکان و بازی بزرگسالان می شود که دارای دو کارکرد متفاوت هستند.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، &#۱۷۱ ، بازی&#۱۸۷ ، ، لغت شناسی