پیش بینی رخداد مه به کمک برخی روش های تجربی (فرودگاه های تهران و مشهد)

مه یکی از پدیده های وضع هواست که در نشست و برخاست هواپیماها، به سبب کاهش دید، نقش مهمی دارد. در این مطالعه سعی شده است در دو فرودگاه مهرآباد تهران و شهید هاشمی نژاد مشهد، ضمن ارائه الگوهای همدیدی شرایط مه آلود، روشی به منظور بهبود حدس اولیه برای پیش بینی مه ارائه شود. با در نظر گرفتن داده های موجود، ۲۵ مطالعه موردی برای رخداد مه به کمک دو روش تجربی متداول (سندرس و کروداک-پریچارز) در فرودگاه های یادشده بررسی و دمای نقطه مه با داده های واقعی و پیش بینی تعیین شد. الگوهای همدیدی در حالت های موردی معرف حضور پرفشار قوی با مقادیر حداقل ۱۰۲۰ هکتوپاسکال در نوار شمالی ایران است که با فرارفت هوای سرد تراز ۸۵۰ هکتوپاسکال، باد های شمالی و نم ویژه ۶ تا ۸ گرم بر کیلوگرم همراه است. ارزیابی به روش بایاس نشان داد که روش سندرس در ۷۵% حالات با رخداد مه در فرودگاه های یادشده هم خوانی دارد. این ارزیابی برای روش کروداک-پریچارز به ۶۵% کاهش یافت. با هدف استفاده از این روش ها برای پیش بینی رخداد مه، روش های یادشده به کمک خروجی های مدل پیش بینی عددی WRF نیز مطالعه شد و ارزیابی نتایج صحت کمتری (۵۰%) را نشان داد. از این رو به نظر می رسد روش تجربی سندرس برای حدس اولیه رخداد مه روش مناسبی باشد و در صورت افزایش صحت و دقت خروجی های مدل پیش بینی عددی برای ۱۲ ساعت آینده قابل استفاده است.

کلیدواژه ها:

حداقل دید فرودگاه ، دمای نقطه مه ، روش سندرس ، مه ، مدل پیش بینی عددی WRF