بررسی اهمیت توسعه کشاورزی در پیشرفت صنعتی

توانمندی بخش کشاورزی و منابع طبیعی به طور مناسب مورد استفاده قرار نگرفته و استعدادهای آن شکوفا نشده است. در شرایطی که تخصیص بودجه عمومی کشور و موجودی سرمایه دچار سوگیری و تبعیض ضدکشاورزی بوده است، قضاوت در مورد موفقیت و اهمیت بخش های مختلف اقتصادی براساس حساب های ملی کشور، گمراه کننده خواهد بود. این قضاوت و ارزشیابی باید در بستر خاص خود (سرمایه گذاری اندک و تبعیض علیه بخش کشاورزی) تفسیر شود. همچنین ۷۵ درصد کل کارکردهای منابع طبیعی در حساب های ملی کشور ارزش گذاری نشده و به رسمیت شناخته نمی شوند. علاوه بر این بخش زیادی از فعالیت های کشاورزی به ویژه در زیربخش باغی و دامی توسط زنان روستایی انجام می شود که اصلا ارزش گذاری نمی شود. از سوی دیگر، در حال حاضر آمار ارزش افزوده بخش کشاورزی و نقش آن در شکوفایی اقتصاد ملی، در شرایطی است که زمینه ای برای پیوند بخش با سایر بخش ها (صنعت و خدمات) به خوبی فراهم نشده است و این امر منجر به کم شماری و ارزش گذاری کمتر از حد واقعی بخش کشاورزی و منابع طبیعی شده است. به طور کلی، باید اظهارکرد که مسیر توسعه صنعتی ایران از طریق راهبرد جایگزینی واردات مانند مسیری است که کشورهای آمریکای لاتین اتخاذ کرده و کارگزاران توسعه کشور، در عمل تبعیض و فشار زیادی علیه بخش کشاورزی، پیش از سرمایه گذاری کافی و مناسب در آن اعمال کرده اند. سیاست گذاران اغلب از ایجاد هم افزایی بین کشاورزی و صنعت ناتوان بود ه اند. در ایران نیز مانند کشورهای آمریکای لاتین و برخلاف کشورهای کره جنوبی و تایوان، اصلاحات عمده اساسی در نظام بهره برداری زمین و مدرنیزه کردن کشاورزی صورت نگرفته است. کم توجهی به بخش کشاورزی، به خصوص در شرایطی که آمار، حاکی از پیوندهای قوی پسین و پیشین کشاورزی با سایر بخش های اقتصاد و اثرگذاری این بخش بر شکوفایی و ایجاد تحرک و کل اقتصاد است، توجیهی نمی تواند داشته باشد. مطمئنا اظهارات تقلیل گرایانه مانند «کشاورزی نمی تواند محور توسعه باشد» بر خروج بیش از پیش بودجه عمومی از بخش و سرمایه گذاری ناکافی در آن و در نتیجه، عدم بهره برداری و نابودی پتانسیل بخش کشاورزی و منابع طبیعی کشور دامن می زند.

کلیدواژه ها:

توسعه ، کشاورزی ، توسعه ملی ، مشکلات