بررسی فعالیت گسل درونه بر اساس سازوکار کانونی زمین لرزه های دو دهه اخیر

بررسی های فعالیت گسل ها مهم ترین ابزار برای تعیین جهت گیری میدان تنش هستند. با محاسبه سازوکار کانونی زمین لرزه ها جهت انتشار گسیختگی، هندسه گسل و میدان تنش منطقه موردمطالعه را می توان مشخص کرد. گسل درونه با طول حدود ۸۰۰ کیلومتر بعد از گسل اصلی زاگرس بزرگ ترین گسل ایران است. هدف از این پژوهش مطالعه لرزه خیزی، حل سازوکار کانونی زمین لرزه های رخ داده در راستای سه بخش غربی، میانی و شرقی گسل درونه و تخمین تنش در منطقه است. در این مطالعه محاسبه سازوکار کانونی با استفاده از روش پلاریته (قطبش) اولین رسید موج P برای ۲۱ زمین لرزه بزرگ تر از ۳ رخ داده در مجاورت گسل درونه طی دو دهه اخیر انجام می شود. علاوه بر آن برای راستی آزمایی نتایج از مدل سازی شکل موج برای محاسبه سازوکار کانونی زمین لرزه های کمتر از ۴ استفاده می شود. سپس از بررسی سازوکارهای محاسبه شده، مقادیر تنش آزادشده در صفحه­های گسلی ارائه می شود. سازوکارکانونی رویدادها و مقایسه آن با بررسی های زمین ساختی پیشین در راستای گسل درونه همخوانی قابل قبولی دارد. نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد، تفاوت قابل ملاحظه ای در سازوکار کانونی زمین لرزه های سه قطعه شرقی، میانی و غربی گسل درونه وجود دارد که تاییدکننده حرکت بلوک ها به دو صورت چپ بر و راست بردر راستای گسل است. اختلاف سازوکارکانونی رویدادهای بخش­های شرقی و غربی با توجه به حرکت رو به شمال بلوک لوت و انحنای گسل درونه توجیه پذیر است.

کلیدواژه ها:

سازوکار کانونی ، قطبش موج ، لرزه خیزی ، گسل درونه ، وضعیت تنش