اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر احساس پیوستگی و صمیمیت زناشویی

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر تعییین اثر بخشی زوج درمانی بر احساس پیوستگی و صمیمیت زناشویی بود. روش: این پژوهشاز نظر هدف کاربردی و از نظر اجرا شبه آزمایشی بود و در آن گروه آزمایش وجود داشت. در این طرح آزمودنی ها به صورت دردسترس انتخاب شده و در دو گروه به صورت تصادفی جایگزین شدند، در این پژوهش، گروه آزمایش در معرض متغیر مستقل (زوجدرمانی هیجان مدار) قرار گرفتند اما گروه گواه هیچ نوع درمانی دریافت نکردند. جامعه آماری: جامعه آماری این پژوهش شامل زنانمتاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بود.حجم نمونه:از بین زنان متاهل مراجعه کننده داوطلب شرکت در گروه آزمایشی، با توجه به ملاک های انتخاب از قبیل گذشتن حداقل یک سال از ازدواج آنها، شرکت مستمر زوجدر جلسات و نداشتن اعتیاد و سو مصرف مواد، ۴۰ زوج انتخاب و از میان آن ها ۲۰ زوج در گروه آزمایش و ۲۰ زوج دیگر در گروهگواه به صورت تصادفی جایگزین شدند اجرای پژوهش این گونه بود که ۴۰ زوج انتخاب و از میان آنان، ۲۰ زوج در گروه آزمایش و۲۰ زوج دیگر در گروه گواه به صورت تصادفی انتخاب شدند و گروه و گروه آزمایش در ۸ جلسه دو ساعته در هفته تحت زوج درمانیقرار گرفتند. ابزار گرد آوری داده ها:پرسشنامه صمیمیت زناشویی توسط باگاروزی (۲۰۰۱) تهیه و تنظیم شده است، فرم کوتاهمقیاس احساس پیوستگی توسط آنتونوسکی (۱۹۹۳) ساخته شده است، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای (۱۹۹۹).یافته ها: بین دوگروه پژوهش در ترکیب خطی متغیر های احساس پیوستگی، صمیمیت زناشویی در مرحله پس آزمون تفاوت معنادای وجود دارد (F=۴.۷۰, P<۰/۰۰۲؛ ۰/۸۹= اثر پیلایی) و ۴۷ درصد از این تفاوت به وسیله عضویت گروهی تبیین می شود.

کلیدواژه ها:

احساس پیوستگی ، زوج درمانی هیجان مدار ، صمیمیت زناشویی