بررسی توسعه فرسایش خندقی در سازندهای ژن زون زمینساختی زاگرس(مطالعه موردی استان چهارمحال و بختیاری)

ساختارهای متنوع زمین شناسی، تشکیلات مختلف با لیتولوژی های متنوع رسوبی، بارش های سنگین و ایجادجریانات سطحی و همچنین تخریب پوشش گیاهی و فعالیت های عمرانی غیر اصولی از عواملی هستند که باعثبروز و توسعه انواع فرسایش و به ویژه فرسایش خندقی در سطح استان چهارمحال و بختیاری گردیده اند. در اینتحقیق پراکنش و توسعه فرسایش خندقی در سازندهای نئوژن زون زمین ساختی زاگرس مورد بررسی قرارگرفته و با محاسبه حجم رسوب ایجاد شده در اثر وقوع این نوع از فرسایش، سازندهای مختلف از دیدگاهاستعداد وقوع خندق و رسوب زایی اولویت بندی شده اند. نتایج نشان داد که زون زاگرس چین خورده و زاگرسمرتفع به ترتیب بیشترین کانون ها فعال فرسایش خندقی را به خود اختصاص داده اند. این در حالی است که درزون سنندج – سیرجان به لحاظ عدم حساسیت سازندها به فرسایش، خندق قابل ملاحظه ای مشهود نیست. دراین میان سازندهای تراس رودخانه ای، مارن میشان و کنگلومرای بختیاری نسبت به سایر سازندهای نئوژن درمنطقه، واجد بالاترین حجم فرسایش خندقی بوده و از نظر استعداد تشکیل خندق و رسوب زایی دارایاولویت های اول تا سوم می باشند.

کلیدواژه ها:

فرسایش خندقی ، سازندهای نئوژن ، زون زمین ساختی زاگرس ، چهارمحال و بختیاری