شناسایی آسیب پذیری نواحی شهری از دیدگاه برنامه ریزی شهری

پیوستن شهرها به مجموعه شهرهای پایدار، از اساسی ترین فعالیت هایی است که در صدر اهداف کلان شهرداری های جهان قرار دارد. یکی از ابزارهای تحقق توسعه پایدار شهری، سیستم مدیریت ایمنی و بحران شهری است. سیستم مدیریت ایمنی، جز جدایی ناپذیر مدیریت سازمان ها بویژه شهرداری ها و دخیل در تمام برنامه ریزی ها، سیاست گذاری ها و تصمیم گیری ها است. امروزه برای جلوگیری و کاهش اثرات جانی و مالی چنین مخاطراتی، دانشی به نام «مدیریت بحران» به وجود آمده است. چنین رویکردی بسیاری از بلایا و مخاطرات طبیعی را که رخ داده است یا ممکن است رخ دهد، مدیریت و سامان دهی می کند؛ از این رو در دنیای امروز مدیریت بحران از جمله مسایلی است که لازم است در فرایند برنامه ریزی شهری بدان توجه شود؛ به طوری که رویدادهای بحرانی مربوط به بلایای طبیعی مانند سیل، طوفان و زلزله به پیش زمینه اساسی مدیریت برای ایجاد برنامه ریزی و کنترل تبدیل شده است. مدیریت بحران برای عواقب کوتاه مدت یک حادثه است، مثلا سیل یا زلزله، گاهی مدیریت بحران برای اتفاقاتی است که عوارض آن در بلند مدت خود را نشان خواهد داد، قحطی و خشکسالی از این دست حوادث هستند. امروزه هنگام اتفاق های خطرناک ما شاهد هستیم که ارگان های مختلف هماهنگی لازم را با یکدیگر ندارند و همین نشان دهنده نقطه ضعف حوزه های مدیریتی است. مدیریت بحران باید بتواند این نقطه ضعف را جبران کند و با به خدمت گرفتن ارگان های مختلف، از گسترش خطر جلوگیری کند. در کل می توان گفت مدیریت بحران شهری برای کم کردن اثرات مخرب خطرات، در تلاش است و روش آن، این گونه است که پس از حوادث با حضور در محل حادثه، کنترل اوضاع را به دست بگیرند و جو را آرام و بی خطر نمایند.

کلیدواژه ها:

واژه کلیدی: مدیریت بحران ، برنامه ریزی شهری