خودگرایی اخلاقی و روانشناختی

مسئله خودگرایی، هم از بعد روانشناختی قابل بررسی است و هم از بعد اخلاقی. در بعد روانشناختی به توضیح و توصیف ساختار روانی انسانها در انجام کارها و رفتارهای آنان میپردازد و در بعد اخلاقی با ارائه توصیه هایی برای مردم مشخص میکند که باید چگونه رفتار نمایند. خودگرایی روانشناختی مدعی است که همه ی امیال غایی انسانها، خود محور هستند؛ تنها چیزی که هر کس قادر به خواستن آن است، در نهایت همان منافع شخصی اوست. براساس نظریه خودگرایی روانشناختی، انسانها طوری ساخته شدهاند که همواره درپی سود یا رفاه خودشان هستند، یا همواره کاری را انجام میدهند که گمان میکنند، بیشترین غلبه خیر را بر شر برای آنان دارد. طبق این دیدگاه، حب ذات تنها اصل اساسی در سرشت آدمی است.در این مقاله با شیوه ی مروری و مطالعه ای بر اساس مستندات و کتابخانه ای ، به توصیف خودگرایی اخلاقی و روانشناختی ، تفاوت ها و روش های و مولفه های متفاوت مطالعه در آن پرداخته ایم .

کلیدواژه ها:

حب ، خودگرایی ، اخلاقی ، روانشناختی ، رفتار ، انسان.