جانشی نسازی، روشی برای آفریدن ایهام تبادر در غزلیات حافظ

یکی از ویژگی های سبکی حافظ این است که بدون اینکه در قید تکرار لفظی گرفتار شود، کل و یا بخشی از معنای مصراع نخست راتکرار می کند. به این صورت که با استفاده از روابط مختلف زبانی، معنایی و بلاغی که بین کلمات ایجاد می کند، آنها را در سطح بیتجانشین یکدیگر می کند. واژه دوم (بدل) علاوه بر معنای خودش، معنای واژه نخست (مبدل منه) را هم شامل می شود. حافظ از اینروش هدف های مختلفی را دنبال می کند که یکی از آن ها ایجاد ایهام و لایه های متعدد معنایی در بیت است. این مقاله به بررسیساختار ایهام تبادر از منظر جانشی نسازی کلمات می پردازد و تفاوت این نوع ایهام تبادر را با تعریف متعارف آن در کتب بلاغی بررسیمی کند.