مطالعه اکولوژی زیستگاه های شاه میگو صخره ای Panulirus homarus (Linnaeus, ۱۷۵۸) در سواحل استان سیستان و بلوچستان به منظور استقرار سازه های زیستگاه مصنوعی جهت احیاء ذخایر

لابستر خاردار صخره ای یکی از سخت پوستان با ارزش اقتصادی دریای عمان می باشد و به دلیل صید بیش از حد در طی ده های اخیر ذخایر این آبزی کاهش یافته است. لزوم شناخت و مطالعه دقیق ویژگیهای اکولوژیک زیستگاههای شاه میگو به علت ارتباط با حضور یا عدم حضور لابستر و نیز با نحوه پراکنش آن ضروری به نظر می رسد. این مطالعه به منظور بررسی رابطه دانه بندی رسوبات بستر و بررسی فراوانی ماکروبنتوزها و فاکتورهای زیست محیطی بصورت فصلی در ۷ ترانسکت و ۲۸ ایستگاه در مناطق صخره ای سواحل رمین در شرق چابهار انجام گرفت. میانگین سالانه پارامترهای دما، شوری، کدورت، اسیدیته و کلروفیل منطقه مورد بررسی به ترتیب c◦۳۸/۲۶ ، psu۶۵/۳۶، FTU۵۹/۲ ، ۱/۸، µg/L ۸۶/۰ ثبت و در نقاط هم عمق توزیع یکسانی را نشان داد. نتایج به دست آمده از جداسازی ماکروبنتوزها نشان داد که گروههای غالب ماکروبنتوزی روزنه داران و پرتاران و در ایستگاه های عمیق ترانسکت T۳ می باشند. درصد دانه بندی رسوبات شامل ۹۳% رسوبات از نوع شنی و ماسه ای ۵% رسوبات از نوع گل و لای و ۲% رسوبات از نوع رس محاسبه گردید. با توجه به نتایج این تحقیق، بالاترین میزان درصد شن و ماسه رسوبات در ناحیه شرقی اسکله رمین می باشد و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آب در آن منطقه برای عمق های مساوی ثابت می باشند و حداکثر فراوانی ماکرو بنتوزهای رسوبات زیستگاه در قسمت شرقی در فصل بهار و پاییز مشاهده گردید که عامل مناسبی جهت استقرار زیستگاه در منطقه می باشد.

کلیدواژه ها:

لابستر ، زیستگاه مصنوعی ، ماکروبنتوز ، پارامترهای فیزیک و شیمیایی ، دریای عمان