بررسی نماهای شهری فواصل 1300 تا 1367 و ارائه اصول زیبایی شناسی نما به منظور ارتقای کیفیت فضاهای شهری)نمونه موردی خیابان ناصر خسرو

تهران مظهر تحولات شهرسازی دوران مدرن در ایران است و حداقل طی دهه های نخست قرن شمسی حاضر ،تنها موقعیتی بود که تمامی نشانه های دخالت نوگرایانه را بهه طهور تمهاک وکمها در خهود اهای داد . بها ورودمدرنیسم در ایران در دوران پهلوی نمود عینی خود را در دگرگونی های کالبهدی -فضهایی بهه عنهوان نمهادی از تجدد و تجدد گرایی را با گذار از معماری درونگرا به معماری برون گهرای اهدارخ خیابهان هها نمایهان سهاخت .برونگرایی به صورت قرارگیری تک بنا در مجاورت معبر اصلی )خیابان ( با کاربری خدماتی ،تجاری و تفریحهی تظاهر میکند و رفته رفته فضاهای شهری با کالبد تعریف شدخ ،رواج یافت . بنابراین سیما و کالبد فضا ،بخشیادایی ناپذیر از تعریف فضای شهری شد و نماهای شهری با سبک های مختلف معماری بازگو کننهدخ هویهت و سیر شکل گیری شهرها شدند اما امروزخ این روند تواه و اهمیت بهه نماههای شههری و رعایهت اصهو زیبهاییشناسی و هویت دهندگی به فضا نادیدخ انگاشته شدخ است و نماههای شههری بهدون تواهه بهه اصهو زیبهاییشناسی روز به روز بیشتر می شود .هدف از این نوشتار اسهتخراج اصهو و راهکارههای مهورر بهر ارتنهای انبهه زیبایی شناسی نماهای شهری و ارتباط آن در ایجاد فضایی پویا و سهرزندخ در شههر اسهت . روش تحنیه بکهارگرفته شدخ در این نوشتار استفادخ از روش تحنینی توصیفی-تحلیلهی و برداشهت ههای میهدانی و کتابخانهه ای است . بر این اساس فرایند کار شناخت نماهای خیابان ناصهر خسهرو حدافاصهل خیابهان 51 خهرداد و خیابهان امیرکبیر و تحلیل آن و ارائه اصو و قواعدی برای نماهای شهری در بافت های کهن شهری است

کلیدواژه ها:

نمای شهری ، ، مدرنیسم ، برونگرایی ، اصو زیبایی شناسی ، فضای شهری