توسعه ایده بهسازی و بازسازی بافت های فرسوده با شناسایی شاخص های ریز دانگی و نوع مصالح ساختمانی بافت ناکارآمد شهری (مطالعه موردی : شهرک حسین آباد، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای محدوده ی غربی منطقه ۱۰ شهرداری شیراز می باشد که با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی در آن، استخراج تا نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از دو شاخص ریزدانه گی قطعات و نوع مصالح و سازه ساختمان، بافت های فرسوده شناسایی گردند. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۲۲۹۱ قطعه در این شهرک شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. وضعیت قطعات بر حسب دانه بندی نشانگر آن است که ۲۵ % از قطعات، مساحتی زیر ۲۰۰ مترمربع و ۷۵ % قطعات، مساحتی بالایی۲۰۰ مترمربع دارند که نشان می دهد یک چهارم قطعات این شهرک ریزدانه می باشد. از لحاظ وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده در آنها نشانگر آن است که در این شهرک ۴۴ درصد قطعات مصالح و سازه ی مقاوم دارند و ۴۸ درصد قطعات، مصالح و سازه ی مناسب ندارند به عبارتی این قطعات زیر سازی مناسبی ندارد و اتصالات افقی و عمودی در آنها رعایت نشده است و جزء بافت فرسوده و ناکارآمد محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

GIS ، ریزدانگی ، نوع مصالح ساختمانی ، بافت فرسوده ، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز ،