بررسی عوامل ناپایداری بنا در شناسایی بافت فرسوده ی شهری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (مطالعه موردی : شهرک گویم، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای محدوده ی شمال غربی منطقه ۱۰ شهرداری شیراز می باشد که با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی در آن استخراج و نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. این پژوهش از نوع هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است و تلاش می گردد با استفاده از شاخص ناپایداری ابنیه ساختمان به شناخت بافت های فرسوده منجرگردد. در این تحقیق محدوده مورد مطالعه از نظر شاخص های فرسودگی کالبدی (شاخص ناپایداری ابنیه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۵۷۷۰ قطعه در در این حوزه شهری شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. نقشه پهنه بندی واحد های ساختمانی بر اساس ناپایداری بنا در ساختمان های موجود نشانگر آن است که ۵۶% از بافت محدوده مقاومت خوب دارند ،۱۶ % مقاومت متوسط و ۲۴ % مقاومت ضعیف دارا هستند. در واقع بیشتر بافت محدوده، دارای مقاومت متوسط و خوب می باشند، ساختمان های موجود در این طبقه عمدتا نوساز یا در حال ساخت هستند و استانداردهای ایمنی در آنها رعایت شده است. ساختمان های که بنای ناپایدار دارند عمدتا قدیمی می باشند و رعایت نکردن استانداردهای ایمنی از ظاهر آنها قابل تشخیص است. این ساختمان به علت ناپایداری، تاب مقاومت در مقابل زلزله های با شدت متوسط را ندارد این قطعات در هسته اولیه و قدیمی شهرک قرار دارند.

کلیدواژه ها:

GIS ، ناپایداری بنا ، بافت فرسوده ، شهرداری شیراز ، منطقه ۱۰شهرداری شیراز ،