توسعه ایده بهسازی و بازسازی بافت های فرسوده با شناسایی شاخص های ریز دانگی و نوع مصالح ساختمانی بافت ناکارآمد شهری (مطالعه موردی : شهرک گویم، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای محدوده ی شمال غربی منطقه ۱۰ شهرداری شیراز می باشد که با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی در آن، استخراج و نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از دو شاخص ریزدانه گی قطعات و نوع مصالح و سازه ساختمان، بافت های فرسوده شناسایی گردند. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این تحقیق محدوده مورد مطالعه از نظر شاخص های فرسودگی کالبدی (نوع مصالح و سازه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. وضعیت واحدهای مسکونی بر حسب دانه بندی نشانگر آن است که ۴۴ % از قطعات، مساحتی زیر ۲۰۰ مترمربع و ۳۹ % قطعات، مساحتی بالایی۲۰۰ مترمربع دارند که نشان دهنده ی، ریزدانگی قطعات این شهرک می باشد. وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده در آنها نشانگر آن است که در این شهرک ۵۶ درصد قطعات مصالح و سازه ی مقاوم دارند و ۲۸درصد قطعات، مصالح و سازه ی مناسب ندارند به عبارتی این قطعات زیر سازی مناسبی ندارد و اتصالات افقی و عمودی در آنها رعایت نشده است و جزء بافت فرسوده و ناکارآمد محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

GIS ، ریزدانگی ، نوع مصالح ساختمانی ، بافت فرسوده ، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز ،