اثربخشی آموزش مبتنی بر شفقت بر تاب آوری، نارسایی هیجانی و همدلی دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر شفقت بر تاب آوری، نارسایی هیجانی و همدلی دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص انجام شد.روش ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص شهر اهواز در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ تشکیل می دادند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل ۳۰ نفر (۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) بود که با روش نمونه گیری هدفمند و با توجه به ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی دو ماه و نیم در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت نمودند. این در حالی بود که گروه کنترل این مداخله را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکرد. پرسشنامه های مورداستفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳)، پرسشنامه نارسایی هیجانی تورنتو (باگبی، پارکر و تیلور، ۱۹۹۴) و پرسشنامه همدلی (دادس و همکاران، ۲۰۰۸) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۸ و روش تحلیل کواریانس یک متغیره (آنکوا) بررسی شد.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد درمان مبتنی بر شفقت بر تاب آوری، نارسایی هیجانی و همدلی دانش آموزان با اختلال یادگیری موثر بوده است (۰۰۱/۰< p). نتیجه گیری :منطبق با یافته های پژوهش حاضر می توان درمان مبتنی بر شفقت را به عنوان یک روش کارا جهت افزایش تاب آوری و همدلی و کاهش نارسایی هیجانی دانش آموزان با اختلال یادگیری پیشنهاد داد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، تاب آوری ، نارسایی هیجانی ، همدلی ، اختلال یادگیری خاص