بررسی تأثیر توسعه مالی بر فقر و نابرابری درآمدی در ایران با استفاده از روش حداقل مربعات معمولی

امروزه مطالعات تجربی و نظری در کشورهای در حال توسعه نشان داده است که علی رغم افزایش نرخ رشد اقتصادی در طی سالیان گذشته هنوز هم این کشورها درگیر فقر و مشکلات ناشی از ان می باشند و گروههای کم درآمد و فقیر این کشورها از منافع ناشی از این رشد بهره ای نبرده اند. به عبارت دیگر رشد اقتصادی به تنهایی ماهیت فواید و توزیعی آن را تعیین نخواهد کرد و به ابزاره و سیاست هایی احتیاج دارد که بتواند همراه با رشد اقتصادی مستمر، به کاهش فقر نیز منجر شود. از جمله این ابزارها می توان اعتبارات- بهره مندی از خدمات مالی و اعتباری- را به عنوان ابزار مؤثری برای کاهش فقر مطرح نمود. چرا که امکان مشارکت گسترده تر گروه های فقیر و کم درآمد جامعه را در فعالیت های اقتصادی فراهم می آورد. اما توسع نیافتگی بازارهای مالی در کشورهای در حال توسعه، استفاده از این ابزار را برای گروه های کم درآمد با ریسک قابل توجهی همراه نموده است، زرا به دلیل وجود بازارهای مالی ناقص و ناکارآمد در این کشورها (از جمله ایران) از سک طرف تعداد کثیری از افراد امکان دسترسی مالی را ندارند و از طرف دیگر نیز تجهیز منابع و پس اندازها به شکل کملاً مناسبی صورت نمی گیرد. بنابراین در این تحقیق سعی شده است با توجه به تحقیقات اولیه ای که ارتباط بین توسعه مالی و رشد اقتصادی و همچنین رشد اقتصادی با کاهش فقر را مشخص کرده اند، فرآیند علت و معلولی که ارتباط دهنده توسعه مالی، رشد اقتصادی و فقر و نابرابری است را در کشور ایران، طی دوره 1350 تا 1388 به روش حداقل مربعات معمولی به بوته آزمون گذارد. که پس از مدل سازی داده ها و اطلاعات آماری نتایج زیر حاصل شد: -)توسعه مالی از طریق تأثیر بر رشد اقتصادی در ایران توانسته است سهم بسزایی در کاهش فقر و نابرابری در این کشور داشته باشد. -)توسعه مالی باعث کاهش نابرابری درآمدی در ایران طی دوره زمانی 1350 تا 1388 شده است. -)توسعه مالی باعث افزایش درآمد سرانه فقرا یا به عبارتی کاهش فقر طی دوره مورد بررسی شده است. -) آزاد سازی تجاری، افزایش مخارج مصرفی دولت و افزایش نرخ تورم نیز باعث افزایش فقر در این دوره شده اند.

کلیدواژه ها:

توسعه مالی ، رشد اقتصادی ، نابرابری درآمدی ، فقر ، روش حداقل مربعات معمولی