بررسی رابطه هوش معنوی و هوش هیجانی با خودکارآمدی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهرستان گالیکش

هدف اصلی این تحقیق بررسی رابطه بین هوش معنوی و هوش هیجانی با خودکارآمدی دانش آموزان می باشد. این تحقیق، پژوهش بنیادی از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه کلیه دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهرستان کالیکش که در سال تحصیلی ۹۵-۹۴ بودند . نمونه تحقیق بر اساس جدول کوهن ۲۱۷ نفر بود و روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای می باشد. بدین صورت که از بین مدارس دخترانه شهرستان گالیکش سه مدرسه و سپس از هر مدرسه سه کلاس به طور تصادفی انتخاب و در نهایت دانش آموزان به صورت تصادفی انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها، از پرسشنامه هوش معنوی(کینگ،(۲۰۰۸، هوش هیجانی( شات و همکاران،(۱۹۹۸ و پرسشنامه خودکارآمدی(شرر و همکاران،(۱۹۸۲ استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل نتایج، از روش همبستگی و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که بین هوش معنوی و هوش هیجانی با خودکارآمدی دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد (p<۰/۰۵)، و متغیر هوش معنوی پیش بینی کننده بهتری برای خودکارآمدی دانش آموزان است. براساس یافته ها می توان گفت متغیر هوش معنوی و هوش هیجانی پیش بینی کننده خودکارآمدی دانش آموزان می باشد و افزایش هوش معنوی و هوش هیجانی، خودکارآمدی دانش آموزان را افزایش می دهد.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، هوش هیجانی ، خودکارآمدی دانش آموزان.