نقش تمرین تشخیصی و کاربردی در آموزش زبان و ادبیات فارسی

انتخاب روش تدریس مناسب یکی از مهمترین شروط دست یافتن به یادگیری است و در همه ی روشهای تدریس، ارائه تمرین مناسب یادگیری را تکمیل، تقویت و تثبیت میکند. به عبارتی یاددهنده با انتخاب تمرین مناسب میتواند نقاط خاصی از تدریس خود را پررنگتر و اهمیت آن موارد را بیشتر کند، دانش آموز را به سطوح عمیقتری از دریافت برساند و اهداف و شایستگیهای مد نظر خود را خاطرنشان سازد. از آنجایی که در آموزش هر مبحثی تناسب نوع تمرین با مطلب از اهمیت ویژه ای برخوردار است، لازم است با پژوهشهای متعدد این همخوانی و تاثیرگذاری برای انواع تمرین بررسی و تایید گردد. با توجه به این مهم پژوهش کاربردی حاضر به روش کتابخانه ای به تاثیرگذاری تمرین به دو شیوه ی تشخیصی و کاربردی در آموزش دستور و بلاغت فارسی پرداخته و به این نتیجه رسیده است که هریک از این موارد مزایا و تاثیراتی دارد که در این مقاله بدان اشاره خواهد شد. از این رو تمرین به دو شیوه ی تشخیصی و کاربردی در کنار هم میتواند بر یادگیری دانش آموزان در این دو حیطه موثر واقع شود. این در حالی است که در کتابهای فارسی توجه چندانی به تمرین کاربردی نشده است.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، تمرین ، تمرین تشخیصی ، تمرین کاربردی ، دستور زبان ، بلاغت.