شاعران ادبیات فارسی و دروس مدارس

درباره ی عشق تعاریف زیادی ارائه شده است و هر کسی به اقتضای درک و فهم خود از عشق و عاشقی سخن گفته است. از طرفی تعدادی از شاعران و نویسندگان، حکیمان و فیلسوفان نیز دریافت و برداشتی متفاوت از عشق را به تصویر کشیده اند. از شاعران معاصر، نیما، فروغ، ابتهاج، مشیری و سپهری به عنوان شخصیت های برتر در عرصه عرفان و ادب فارسی نیز به تعریف و توصیف عشق پرداخته اند که دیدگاه هر کدام متناسب با مقصود مورد نظر خود و بیان تجربیات عرفانی، مفاهیم اخلاقی، سیاسی، موضوعات مختلف حکمی و تعلیمی و در نهایت برای بیان رموز عشق و شور و شوق عاشقانه قابل تامل و بررسی است. پژوهشگر در این پژوهش، تلاش خواهد کرد که به نقد و بررسی عشق در شعر این پنج شاعر معاصر بپردازد. مهم ترین دستاورد پژوهش حاضر، پی بردن به مفهوم عشق در شعر این شاعران و چگونگی مضمون پردازی با آن است. می توان گفت که عشق در شعر این شاعران، به صورت های مختلف، از قبیل عشق به معشوق زمینی، عشق به معشوق آسمانی، عشق به طبیعت و عشق به مردم بازتاب داشته است.

کلیدواژه ها:

عشق ، شعر معاصر ، نیما ، فروغ ، ابتهاج ، مشیری ، سپهری.