پیش بینی اضطراب شغلی بر اساس شادکامی و تاب آوری در معلمان منطقه ۱۹ شهر تهران

در آموزش و پرورش نقش نیروی انسانی مهم است و معلم از مهمترین عوامل موثر در رشد و توسعه کیفی و محتوایی تعلیم و تربیت به شمار می آید، زیرا تربیت انسان نتیجه یک جریان متقابل دو جانبه و بالاخره حاصل عمل مربی و عکس العمل شاگرد است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه شادکامی و تاب آوری با اضطراب شغلی معلمان انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش که شامل تمامی معلمان منطقه ۱۹ شهر تهران در نیم سال دوم تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود که بر اساس جدول کرجسی و مورگان (۱۹۷۰)، تعداد ۲۸۰ نفر از میان معلمان مرد و زن به روش نمونه گیری داوطلبانه مشارکت در پژوهش هستند، انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد شادکامی آکسفورد هیلس و آرگایل (۲۰۰۲)، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و پرسشنامه اضطراب شغلی سریواستاواکریشنا (۱۹۹۱) استفاده شد. جهت تحلیل داده ها ازآزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و با کمک نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده شد. نتایج نشان داد شادکامی قادر به پیش بینی اضطراب شغلی معلمان منطقه ۱۹ شهر تهران است، تاب آوری قادر به پیش بینی اضطراب شغلی معلمان منطقه ۱۹ شهر تهران است، و در نهایت اینکه شادکامی و تاب آوری با اضطراب شغلی معلمان رابطه دارد.