بهبود تاب آوری ایستگاه های مترو در برابر حریق با رویکرد مدیریت بحران در مدیریت ساخته ها

مترو به عنوان یکی از اصلی ترین وسایل حمل و نقل در شهرهای بزرگ استفاده شده و به عنوان یک شریان حیاتی در شهرها معرفی می شود. این شریانها باید به بهبود تاب آوری آن در برابر حریق توجه خاصی داشت و احتمال وقوع حریق در ایستگاه ها و روزنه های مترو، به عنوان یکی از ریسک هایی که با آن روبرو بوده و این سبب افزایش خطرات در آنها می گردد. از سوی دیگر بحران های حریق در شبکه مترو، به علت پیامدهای جانی و مالی بالا، از اهمیت بسزایی برخوردارند. بنابراین این مسئله در این مقاله مورد توجه بوده است. به عبارت دیگر تحقیق حاضر با هدف بررسی بهبود تاب آوری شبکه مترو در برابر حریق با رویکرد شرایط مدیریت بحران آماده شده و از نوع تحقیقات کاربردی است. جامعه آماری این تحقیق شامل کارشناسان، افراد باتجربه و مسئولین اثرگذار خطوط مترو شهری تهران بوده و نمونه آماری آن ۱۵۰ می باشد که به روش جدول مورگان از جامعه آماری مربوطه استخراج شده است. ابزار اندازهگیری این تحقیق پرسشنامه بوده که شامل ۴۰ سوال براساس مقیاس لیکرت آماده شده است. در بخش توصیفی این تحقیق، از میانگین، فراوانی و درصد فراوانی و انحراف معیار طبقه بندی اولویت بندی شده است. نتایج به (AHP) استفاده شده است. سپس نتایج برپایه مدلهای کمی و سلسله مراتبی دست آورده شده در این تحقیق نشان داد که در فرآیند مدیریت تاب آوری با رویکرد مدیریت بحران در برابر حریق، شاخص های سازمانی و فنی به عنوان متغیرها تاثیر دارند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مدیریت بحران ، سیستم حمل و نقل شهری ، مدیریت ساخته ها