مقایسه اثر آموزش تن آرامی و دلبستگی بر فراوانی افت تک گیر و تغییرپذیری ضربان به ضربان قلب جنین در مادران نخست باردار

زمینه و هدف : الگوی ضربان قلب جنین یکی از مهم ترین معیارهای مورد ارزیابی در آزمون بدون استرس است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر دو روش کاهنده اضطراب، آموزش تن آرامی و مهارت های دلبستگی بر فراوانی افت تک گیر و تغییرپذیری ضربان به ضربان قلب جنین انجام شد. روش بررسی : در این کارآزمایی بالینی ۱۲۶ زن نخست باردار به روش تصادفی در سه گروه ۴۲ نفری کنترل، تن آرامی و دلبستگی قرار گرفتند. پس از ۴ هفته مداخله آزمون بدون استرس، دو مرتبه، ۳۰ دقیقه قبل از شروع کلاس و ۳۰ دقیقه پس از پایان کلاس انجام و آزمون کرانلی نیز انجام شد. در گروه کنترل آزمون بدون استرس یک مرتبه در هفته چهارم انجام گردید. یافته ها : فراوانی افت اسپورادیک ضربان قلب جنین در گروه های آموزش دلبستگی، تن آرامی و کنترل قبل از مداخله به ترتیب ۲۳.۸% ، ۱۹% و ۲۱.۴% بود. پس از انجام مداخلات در گروه آموزش دلبستگی مادر و جنین، فراوانی افت تک گیر (۱۱.۹%) گزارش شد. کاهش تعداد افت ضربان قلب جنین پس از مداخلات دلبستگی از لحاظ آماری معنی دار نبود. پس از انجام مداخلات تن آرامی ۹۵.۲% (۴۰ مورد) بدون افت ضربان قلب جنین و ۴.۸% (۲ مورد) دچار افت شدند (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : کاهش فراوانی افت تک گیر ضربان قلب جنین و افزایش تغییرپذیری ضربان به ضربان قلب جنین در هر دو گروه مداخله مشاهده شد و در مداخله آموزش تن آرامی ارتباط معنی دار بود.

کلیدواژه ها:

Relaxation ، Maternal - fetal attachment ، Fetal heart rate ، Heart beat variability ، تن آرامی ، دلبستگی مادر و جنین ، ضربان قلب جنین ، تغییرپذیری ضربان به ضربان قلب