مقایسه اثر سه برنامه تمرین مقاومتی بر عملکرد ریوی، عملکرد جسمانی و ترکیب بدن در دختران دارای اضافه وزن

زمینه و هدف : چاقی و اضافه وزن روی بسیاری از شاخص های فیزیولوژیکی تنفس شامل انطباق و مقاومت حجم ریه، عملکرد اسپیرومتری، عملکرد مکانیکی راه های هوایی، قدرت عصبی - عضلانی، ظرفیت انتشار و تبادلات گازی اثر گذاشته و افراد چاق مستعد ابتلا به سندرم کاهش حجم هوای تنفسی هستند. این مطالعه به منظور مقایسه اثر سه برنامه تمرین مقاومتی با شدت های متفاوت بر عملکرد ریوی، عملکرد جسمانی و ترکیب بدن در دختران دارای اضافه وزن انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه شبه تجربی ۳۰ دانشجوی دختر غیرفعال دارای اضافه وزن به صورت غیرتصادفی در سه گروه ده نفری تمرین مقاومتی با شدت های سبک (۵۵-۶۵%)، متوسط (۶۵-۷۵%) و سنگین (۷۵-۸۵% ۱RM) قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت ۹ هفته (۳ جلسه در هفته) انجام شد. هر جلسه تمرین شامل انجام ۵ حرکت ایستگاهی به تعداد ۳ ست در هر ایستگاه و فاصله استراحت ۶۰ تا ۹۰ ثانیه بین تکرارها و ۹۰ تا ۱۲۰ ثانیه بین ایستگاه ها بود. قبل و بعد از پایان دوره تمرینی، آزمون های اسپیرومتری، ترکیب بدن، قدرت و استقامت عضلانی بالاتنه و VO۲max از آزمودنی ها گرفته شد. یافته ها : ۹ هفته تمرین مقاومتی با شدت های سبک، متوسط و سنگین اثر معنی داری بر شاخص های اسپیرومتری، وزن بدن، نمایه توده بدن، استقامت عضلانی بالاتنه و VO۲max نداشت. درصد چربی در گروه تمرینی سبک نسبت به گروه های تمرینی متوسط و شدید کاهش آماری معنی داری نشان داد (P<۰.۰۵). همچنین قدرت عضلانی بالاتنه در گروه تمرینی شدید نسبت به گروه های تمرینی سبک و متوسط افزایش بیشتری نشان داد (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : دختران دارای اضافه وزن می توانند برای کاهش درصدچربی بدن از تمرینات مقاومتی با شدت سبک استفاده کنند و برای بهبود قدرت بالاتنه از تمرینات با شدت سنگین سود ببرند. در رابطه با شاخص های عملکرد ریوی و سایر شاخص های عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی، هیچ گونه برتری در استفاده از سه برنامه تمرینی وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

Resistance training ، Pulmonary function ، Body composition ، Physical performance ، Overweight ، تمرین مقاومتی ، عملکرد ریوی ، عملکرد جسمانی ، ترکیب بدن ، اضافه وزن