دریافت معانی محیطی در مراکز نمادین تاریخی شهر اصفهان

شهرهای تاریخی ایران، واجد مراکزی نمادین با ارزش های لازمان و لا مکان بوده که مبتنی بر جهان بینی های "نقلی"،"عقلی" و "علمی" شکل گرفته اند. در این مراکز، "وجود" و "موجودات" به گردهم آمده و به یگانگی می رسند. ایجادچنین مراکزی در هر دوره با بازگشتی به گذشته و از طریق انباشتی در ارزش ها با ضرب در دستاوردهای زمانه در آن،رخ داده است. حال پرسش بنیادین پیشاروی پژوهش حاضر این است که این مراکز نمادین با ارجاع به موقعیت هایتاریخی، ساختاری، مخاطبین و پدیدآورنده آن ها، واجد چه نظام معنایی می گردند. هدف از انجام این پژوهش، دریافتمعانی محیطی حاکم بر مراکز نمادین تاریخی شهر اصفهان با تاکید بر میدان کهنه و نقش جهان می باشد. روش تحقیقدر حوزه رویکرد تفسیری قرار گرفته و بر بعدی کیفی استوار است. علاوه بر این، در نسبت با اهداف بیرونی و درونی،بنیادی و توصیفی می باشد. راهبرد تحقیق مبتنی بر اول شخص محقق بوده و از طریق خواندن سیستماتیک متون انجاممی پذیرد. نتایج حاصل از تحقیق، بر ارتباط متقابل بین انسان و مکان در مراکز نمادین تاریخی استوار است که دریافت وبرداشت معنا را بین آن ها ایجاد می کند. چنین امری موجب می شود که این مراکز به صورت مداوم و پویا درفرآیندارتباطات انسانی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

مراکز نمادین تاریخی ، معانی محیطی ، انسان ، ارتباط