واکاوی نقش مصالح در ایجاد یکپارچگی در نماهای محله های قدیم شهری در ایران (مطالعه موردی: شوشتر)

نماها در محله های قدیم در شهرهایی با معماری اصیل در قالب یک کل به وضوح قابل رویت هستند و در هم تنیدگی اجزایآنها با یکدیگر به سازمان یافتگی نماها منجر شدهاست. اما پس از ورود مدرنیته این محله ها دچار از هم گسیختگی شده ووحدت و یکپارچگی نماهای آنها به تدریج دچار افول گردیده است. مصالح مورد استفاده در نماها نقش اساسی در القای حسوحدت و کلیت بافت را ایفا می کنند. محدودیت در استفاده از برخی مصالح نظیر چوب در بخش هایی از ایران به دلیل عدمدسترسی به آن و یا مشکل کاربرد سنگ به دلیل انتقال حرارت در منطقه های گرمسیری، سبب گردیده استفاده از آجر بهدلیل مقرون به صرفه بودن و قابلیت اجرای مناسب، در معماری بخش های گستردهای از ایران مورد توجه قرار گیرد. در اینپژوهش به بررسی نقش آجر به عنوان عنصری کلیدی در ایجاد یکپارچگی در نماهای محله های قدیم شهر شوشتر پرداختهشده است و در این مسیر از نظریات کریستوفر الکساندر استفاده شده و پانزده عاملی را که الکساندر در ایجاد کلیت موثر دانستهمورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش سعی بر این است تا با کمک نظریه الکساندر و بررسی عوامل ایجاد کلیت درنماهای محله های قدیمی شهر شوشتر، تمرکز معماران را به حفظ یکپارچگی و به دنبال آن هویت کالبدی سوق داده تا درفرایند توسعه شهر به راهبردهایی دست یابند که به یکپارچگی این محلات بیانجامد.

کلیدواژه ها:

مصالح ، نما ، یکپارچگی ، شوشتر