مولفه های طراحی مجموعه مسکونی با رویکردارتقاء تعاملات اجتماعی

تجدد و به تبع آن مهاجرت و شهرنشینی، مشکلات عدیده ای را برای محیط های مسکونی فراهم آورد و بافت های شهری را تبدیل بهمحیط های خشک، پرمصرف، فاقد حریم و حس تعلق مکان و همسایگی و... کرده است. در این فضاها انسان ها در جوار هم، همدیگر رانمی شناسند و اصولا این آشنایی را مهم نمیدانند. حریم و عرصه های انسانی و فضایی در مسکن امروزی از بین رفته است حتی خانواده هااز مسایل مختلف دیگری مثل محل بازی بچه ها، حریم محله، سایه اندازی و اشرافیت بصری و... اظهار نارضایتی می کنند.بافت جدید با ترکیب جمعیتی اغلب مهاجر از روستاها اطراف با خرده فرهنگ های متفاوت و گاه متضاد، طی نیم قرن گذشته به شدتدر معرض تحولات کالبدی و فضایی ناشی از ناآگاهی مردم و مسئولان بوده است، در همین راستا برای بهبود و ارتقای کیفیت و کمیتفضاهای شهری به خصوص مسکونی و تغییر نگرش مردم به مسکن، یکی از راهبردهای اساسی برای رفع این مهم، طراحی بر اساس اصولو معیارهای اجتماعی و فرهنگی از جمله همسایگی است.در این پژوهش سعی بر آن است تا با آسیب شناسی وضع موجود بافت، از طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی عوامل موثر در طراحیو رضایتمندی ساکنین مجتمع های مسکونی (با نگاه ویژه به عرصه های عمومی و نیمه عمومی مجموعه های مسکونی)، مشخص کرده و بهعنوان راهکاری برای طراحی فضاهای مسکونی ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، روابط همسایگی ومحله ای ، طراحی شهری