سازوکار دایکی شدن و انتقال مذاب، توده گرانیتوئیدی میشو (شمال غرب ایران)

توده گرانیتوئیدی میشو در شمال غربی کوه­های میشو و جنوب غربی فروافتادگی فشاری مرند رخنمون یافته است. پاراژنز کانی­شناسی این توده شامل کوارتز بی­شکل تا نیمه شکلدار، فلدسپار پتاسیم به دو فرم میکروکلین با ماکل مشبک و ارتوکلاز بی­شکل تا نیمه شکلدار، دو نسل بیوتیت و زیرکن، پلاژیوکلاز نیمه شکل­دار تا شکل­دار با ترکیب الیگوکلاز – آلبیت، اپیدوت ماگمایی، تیتانیت و آپاتیت است. یک نسل از زیرکن­ها و بیوتیت­ها ویژگی­های رستیتی نشان می­دهند. نمونه­های توده از بافت­های شاخص تاثیر فشار حین تبلور (نظیر بافت میرمکیتی، سمت­یافتگی ضعیف کانی­های میکا، تکه­های میکروکلین درون ارتوکلاز) تشکیل شده­اند. نمونه­های توده ویژگی­های ژئوشیمیایی محیط­های همزمان با برخورد و S   نوع را نشان داده و نابرجایند. توده در منطقه­ای به شدت گسلی واقع شده، و سن نسبی توده پالئوزوئیک است. سنگ خاستگاه توده مخلوطی از متاگریوک و متاپلیت است. ویژگی­های صحرایی، کانی­شناسی، ژئوشیمیایی توده، وجود برونبوم­های غنی از میکا در سنگ­های توده در کنار توده­های نعل اسبی، صعود سریع در اثر دایکی شدن با انتشار شکستگی را به­عنوان سازوکار اصلی انتقال مذاب و باقی ماندن دو نسل زیرکن و بیوتیت در سنگ­های توده را نشان می­دهد. از اینرو فرایند گنبدی شدن در جای­گیری توده و سرشتی­های آن تاثیر ناچیزی داشته است.

کلیدواژه ها:

Misho Pluton ، Restitic biotite ، Ascent mechanism ، Dyking ، توده ی میشو ، بیوتیت رستیتی ، ساز و کار صعود ، دایکی شدن .