بررسی اعتصاب غذا و تکلیف روسای زندان در قبال زندانی با اشاره به قانون اساسی

اعتصاب غذا خودداری داوطلبانه از خوردن غذا یا مایعات محسوب می شود. و هنگامی که هیچ راه دیگری وجود ندارد این امر به عنوان وسیله ایبرای مقاومت در قبال ناعدالتی به کار گرفته می شود. فردی که اعتصاب غذا می کند با گرسنگی دادن به خود، مرگ و رنج را که یک مسئلهشخصی است همگانی می سازد و این رنج به عنوان یک منبع انرژی برای حمایت کنندگان و ناظران می گردد. اهتمام پژوهش حاضر بررسیاعتصاب غذا و تکلیف روسای زندان در قبال زندانی با اشاره به قانون اساسی است. که به روش توصیفی - تحلیلی می باشد. نتایج حاکی از آن است که در اعتصاب غذا، فرد اعتصاب کننده که غالبا صدایش به جایی نمی رسد به واسطه جان خود می تواند پیامی را رسانده و بر صاحبان قدرت تاثیر بگذارد. اعتصاب غذای زندانی چه در فقه و چه در حقوق ایران موضوعیت نداشته است. اما در یک رفتار عرفی از زندانی به ویژه زندانیان سیاسی وجود داشته و به عنوان یک چالش مطرح است. اعتصاب غذا به صورت واضح در اصول قانون اساسی مورد اشاره قرار نگرفته است. اما با توجه به برخی از اصول این قانون روسای زندان در قبال تغذیه و سلامتی زندانی مسئول بوده و تکالیفی بر عهده دارند که در صورت ایجاد اخلال در این امر، موظفند مراتب را به اطلاع برسانند و اقدامات لازم را انجام دهند

کلیدواژه ها:

اعتصاب ، غذا ، تکلیف ، زندان ، قانون اساسی