بررسی اجرای قانون ارتقاء بهره وری و طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد بر رضایت مندی بیماران بستری در بیمارستان های دولتی استان های کرمان و سیستان و بلوچستان (جنوب شرق ایران) در سال ۱۳۹۵

چکیده زمینه و هدف: رضایت یکی از وجوه سلامتی فرد است و در صورت عدم توجه به رضایت بیمار، نظام بهداشتی برخلاف رسالت خود عمل کرده است. در این میان اهمیت رضایت بیماران بر کسی پوشیده نیست و انجام اقداماتی جهت افزایش رضایت شغلی پرستاران می تواند باعث ارتقای کیفیت مراقبت و رضایت مندی بیماران شود. هدف این مطالعه تعیین نقش اجرای قانون ارتقاء بهره وری و طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد بر رضایت مندی بیماران بستری است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی در دو مرحله به فاصله ۴ سال رضایت مندی ۵۰۰ نفر بیمار توسط PSI (Patient satisfaction instrument)، قبل و بعد از اجرای قوانین ارتقاء بهره وری و پرداخت مبتنی بر عملکرد سنجیده شد و تاثیر این قوانین بر رضایت مندی بیماران ارزیابی گردید. از آزمون t مستقل جهت مقایسه میانگین کلی رضایت بیماران قبل و بعد از اجرای قوانین مذکور استفاده شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد بین میانگین رضایت کلی بیماران از مراقبت های پرستاری در قبل (۴۱/۰±۱۹/۳) و بعد (۱۶/۰±۵۷/۳) از اجرای قوانین مذکور، تفاوت معنی داری وجود ندارد (۷۲۱/۰p=). نتیجه گیری: احتمالا اجرای قوانین پرداخت مبتنی بر عملکرد و ارتقاء بهره وری، تاثیر معنی داری بر رضایت مندی بیماران از مراقبت های پرستاری نداشته است. این در حالی است که یکی از اصول اجرایی این قوانین، افزایش بهره وری و اثربخشی اقدامات بهداشتی و درمانی ذکر شده است. به نظر می رسد اجرای هم زمان این قوانین نتوانسته آن چنان انگیزه ای در کارکنان پرستاری ایجاد نماید که باعث افزایش کارایی آنان و در نتیجه، افزایش رضایت مندی بیماران گردد. واژه های کلیدی: قانون ارتقاء بهره وری، طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد، رضایت بیماران، جنوب شرق ایران

کلیدواژه ها:

Productivity Improvement Law ، Performance based pay plan ، Patients' satisfaction ، South east of Iran ، قانون ارتقاء بهره وری ، طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد ، رضایت بیماران ، جنوب شرق ایران